Wnętrze Świątyni
Tu wchodzisz do serca.
Do miejsca, gdzie duch zagnieździł się w materii.
Gdzie dźwięk ma smak, a cisza pachnie jak kadzidło.
To nie jest archiwum. To żywe ciało tej Świątyni.
Pulsujące, oddychające, poruszające się z Tobą.
Wnętrze Świątyni otwiera się w komnatach.
Każda z nich to inna droga.
Każda może stać się Twoim wejściem.
Nie trzeba czekać, aż minie zwątpienie.
Nie trzeba „najpierw” się pozbierać.
Nie trzeba być gotową.
Nie trzeba znać odpowiedzi.
Wszystko, czego doświadczasz, jest bramą.
Wszystko jest wejściem.
To przestrzeń, w której prowadzę Cię swoim głosem.
Znajdziesz tu podcasty, przekazy, słowa utkane z ciszy i ognia.
To miejsce słuchania, ale też wewnętrznego echa.
Dźwięk, który otwiera. Słowo, które budzi.
Tu ciało mówi pierwsze.
To święte rytuały ruchu, lekcje baletowe, taneczne, stretchingowe.
Tu zbliżasz się do swojej fizyczności jak do ołtarza.
Z uważnością, z szacunkiem, z zachwytem.
Tutaj odkrywasz to, co zostało zapomniane, przesłonięte, zniekształcone.
To przestrzeń, w której wiedza przestaje być informacją — a staje się prawdą rozpoznaną przez ciało i pole.
Wejdź, jeśli czujesz zew zejścia głębiej.
Tu dotkniesz prapamięci.
Tego, co było wcześniej niż ty. Tego, co przemawia przez twoje ciało, zanim wypowiesz choć jedno słowo.
Zagłęb się w ród, w Ziemię, w pierwotny puls życia.
Miejsce spotkań. Kręgi, rozmowy, dzielenie się.
Tu nie jesteś sama.
To przestrzeń, w której kobiety widzą się nawzajem. I są widziane. Nie dla efektu. Dla bycia.